ابداع چسب ارزان و قابل استفاده مجدد با الهام از پای مگس

به گزارش ایسنا و به نقل از نیو اطلس، طبیعت برای دانشمندانی که به دنبال ساخت چسب های پیشرفته هستند، منبعی الهام بخش است، جایی که همه چیز از پوست گکوها گرفته تا بزاق زنبور عسل منبع الهامی برای برای توسعه نسل بعدی چسب ها با چسبندگی عالی شده اند.
 آخرین نمونه از این الهام، پهنه های پای چسبناک مگس ها است که می توانند مانند چسب های کفش به سطوح وصل و از آنها جدا شود.
این ماده توسط دانشمندان موسسه ملی علوم مواد ژاپن ساخته شده که مشغول تحقیق روی جایگزین های پایدارتر برای چسب های قوی موجود در بازار هستند که بازیافت نمی شوند. اکنون شاهد پیشرفت های جالب و چسب های قابل استفاده مجدد هستیم که مانند چسب های نواری موجود روی برخی کفش ها می تواند هزاران بار متصل و منفصل شود.
طبق گفته دانشمندان، تولید چسب های قابل استفاده مجدد کنونی، پیچیده و گران است، بنابراین آنها به دنبال راه حل های ارزان تر و آسان تر افتادند. به همین دلیل توجه آنها پای مگس ها که ساختارهای چسبنده و بسیار کارآمدی هستند، جلب شد. پای آنها از شاخه های بادکش مانندی تشکیل شده است که زیر پای آنها رشد می کند و این حشرات را قادر می سازند تا بارها و بارها به سطوح بچسبند. محققان با قرار دادن آنها زیر میکروسکوپ توانست برخی از اسرار ساختار آن را فاش کند.
دانشمندان توانستند این فرآیند را با موفقیت شبیه سازی کنند و چسبی بسازند که مانند پای مگس ها عمل می کند. این چسب نه تنها انرژی کمی برای تولید نیاز دارد و با هزینه اندک تولید می شود، بلکه در آزمایش های اولیه قابلیت های چشمگیری را نشان داده است.

به نظر می رسد که یکی از این چسب های الیافی برای نگه داشتن ۵۲.۸ گرم وزن به اندازه کافی قوی هستند. محققان می گویند یک دسته متشکل از ۷۵۶ چسب با سطح مقطع ۹ سانتیمتر مربع می توانند شخصی با وزن ۶۰ کیلوگرم را نگه دارند.
محققان برای این چسب ارزان و قابل استفاده مجدد کاربردهای متعددی را می بیند که اولین آنها در صنعت رباتیک است. این چسب می تواند در طراحی ربات های صنعتی که برای گرفتن اشیاء طراحی می شوند، مورد استفاده قرار بگیرد و یک چسبندگی محکم به آنها بدهد که بارها و بارها قابل استفاده باشد.
کاربرد دیگری که برای این چسب مدنظر است، استفاده از آن در پاهای ربات های فضای باز است و این امکان را فراهم می کند تا این ربات ها سطوح عمودی را بالا بروند.این مطالعه در مجله Communications Biology منتشر شده است